Emisija je dokumentarni zapis o stanovnicima sela Mušnikovo na Šar planini sa Prizrenske strane.... Reč je o mešovitom, srpsko-albanskom selu čiji su nastariji meštani svoje mesto i potomke podizali radeći kao pečalbari širom sveta. Članovi ove složne zajednice govore o svojim sudbinama, hidrocentrali koja je izgrađena dobrovoljnim radom, svojoj deci - predstavnicima nove generacije koja je završila fakultete, ali i novom poduhvatu - uređenju seoskog trga, u kojem im pomaže profesor Đorđe Simonović. Urednica Kosara Balabanović, proizvedeno 1970. godine.

Ivo Lola Ribar (1916-1943), pravnik i revolucionar, jedan od organizatora i predvodnika omladinskog i studentskog revolucionarnog pokreta u Jugoslaviji, organizator omladinskog antifašističkog pokreta u toku NOB-a, sekretar CK SKOJ-a i narodni heroj Jugoslavije. Sin je hrvatskog i jugoslovenskog političara Ivana Ribara.... Ivo Lola Ribar odrastao je u Đakovu, Karlovcu i Beogradu. Školovao se u Parizu i Ženevi, a diplomirao je na Pravnom fakultetu u Beogradu, 1939. godine. U vreme kada je pohađao gimnaziju zainteresovao se za društvena i politička zbivanja. Tokom studija družio se sa studentima-komunistima, pa je 1936. godine postao član Komunističke partije. Po direktivi CK KPJ, 1937. godine je prešao u Zagreb, gde je postao rukovodilac Centralne izvršne komisije pri CK KPJ, koja je kasnije prerasla u Centralni komitet SKOJ-a. Posle okupacije Jugoslavije, 1941. godine aktivno je radio na organizovanju i pripremi oružanog ustanka. Bio je jedan od organizatora Prvog kongresa antifašističke omladine, održanog decembar 1942. godine u Bihaću. Poginuo je 27. novembra 1943. godine prilikom neprijateljskog vazdušnog napada na avion kojim je trebalo da se sa Glamočkog polja prebaci u Italiju. Za narodnog heroja proglašen je 18. novembra 1944. godine, a njegovi posmrtni ostaci su 1948. preneti u Beograd i sahranjeni u Grobnicu narodnih heroja na Kalemegdanu. U toku rata je poginuo i njegov mlađi brat Jurica Ribar. Urednik Milutin Stanišić, proizvedeno 1974. godine.

Da li je u Sopoćanima najveći slikar trinaestog veka ostavio svoje najznačajnije delo? Manastir Sopoćani imao je burnu istoriju. Stradao je posle Kosovskog boja. Sve je spaljeno i uništeno: crkva, konaci, kapele, mnoštvo drugih zgrada neophodnih velikom monaškom staništu. O tome svedoče zapisi patrijarha Pajsija i drugih monaha. Godine 1689. monah koji nije ostavio svoje ime piše: I opet behu teška, oskudna i nasilnička vremena... I u celoj zemlji razoriše svete crkve…... Zapisa ima još. Neki su upisani oštrim predmetom u kamenu. Pred prvo pustošenje kaluđeri su sklonili kovčeg s telom prepodobnog Simeona monaha. Srećom, obnavljanjem je spasen taj kulturno-istorijski spomenik. Kako sopoćanske freske doživljava znalac? Apostoli, ratnici i mučenici ne prestaju da nas očaravaju. To su nadahnute i monumentalne studije velike lepote i blistave slikarske tehnike... svaka figura ima svoju težinu, svoje svetlo; donosi svoja istančana hromatska sazvučja, ostvarujući onu neposrednost slikarskog postupka, kad nam se čini da se između umetnika i njegovog dela ništa nije isprečilo. U ktitorskoj kompoziciji je i lik kraljice Jelene, koja je prema predanju dočekana kao nijedna druga nevesta u Evropi, jer je u ime dobrodošlice cela dolina Ibra, kojom će Jelena proći, zasađena jorgovanima. Prešla je u pravoslavlje, sagradila manastir Gradac. U kompoziciji ktitora su i Uroš sa kraljevićem Dragutinom i drugi sin Milutin. Slikarstvo u manastiru Sopoćani je vanserijske vrednosti. Mnoge kompozicije svrstavaju se u red najviših dostignuća. Tu je i Jovan, koga narod naziva Lepi Jova. U literarnom delu, kćerka srpskog kneza Avrama, Jaglika, ludo je zagledana u ovu sopoćansku fresku, koja se sa sopoćanskog zida preselila u njenu dušu. Najlepša glava muškarca koja se ikad na crkvenim zidovima mogla videti, sa očima kao zvezde, koje su sišle sa neba u crkvu i obasjale njen zid. U Sopoćanima je naslikan uzbudljiv živopis visoke umetničke vrednosti, priznat u svetskoj nauci kao kategorija najvišeg statusa. Kruna lepote tog živopisa jeste predstava Uspenja Presvete Bogorodice. Urednik i scenarist Petar Savković, reditelji Stevan Stanić i Radoslav Moskovlić, snimatelji Zoran Sinđelić i Milenko Jovanović, montažer Marija Bogičević, producent Ćetko Peljević.